Monastère Antoinette
Op urbex met Willy naar monastere Antoinette, een verlaten klooster.
We weten er eigenlijk niets van behalve dat Jirre en kompanen ook deze dag hier zullen zijn.
Eenmaal aangekomen blijkt dat dit klooster aardig dicht gebouwd is, allemaal gebouwen er pal tegenaan... Als we aan een kant naar boven lopen, vinden we een graf van zuster Antoinette ; ahhh daar zal de naam vandaan komen denken we dan nog ( tot ik later de vindster van deze locatie spreek die me vertelt dat het klooster naar haar mama genoemd is en die niet afwist van gestaan van deze grafsteen!).
Het gaat nog een hele klus worden om bij de kloostermuren te komen en dan is het nog de vraag of we via die kant binnen geraken... Via het dak van een aanpalend gebouw proberen we dichterbij te komen, ik zak door het dak maar dat mag de pret niet drukken. Nadat we hier denk ik ruim 1 1/2 uur aan het proberen zijn, vragen we toch even hulp aan de bezoekers die er deze ochtend waren. Tja, toen werd duidelijk waarom je ALTIJD een rondje om het hele pand moet lopen... vanaf de andere kant was een zeer makkelijke ingang...
Uiteindelijk besluit Willy om me hier hard te laten schrikken waardoor ik mijn camera en statief omzwiep in mijn schrikreactie, gelukkig geen schade...
We weten er eigenlijk niets van behalve dat Jirre en kompanen ook deze dag hier zullen zijn.
Eenmaal aangekomen blijkt dat dit klooster aardig dicht gebouwd is, allemaal gebouwen er pal tegenaan... Als we aan een kant naar boven lopen, vinden we een graf van zuster Antoinette ; ahhh daar zal de naam vandaan komen denken we dan nog ( tot ik later de vindster van deze locatie spreek die me vertelt dat het klooster naar haar mama genoemd is en die niet afwist van gestaan van deze grafsteen!).
Het gaat nog een hele klus worden om bij de kloostermuren te komen en dan is het nog de vraag of we via die kant binnen geraken... Via het dak van een aanpalend gebouw proberen we dichterbij te komen, ik zak door het dak maar dat mag de pret niet drukken. Nadat we hier denk ik ruim 1 1/2 uur aan het proberen zijn, vragen we toch even hulp aan de bezoekers die er deze ochtend waren. Tja, toen werd duidelijk waarom je ALTIJD een rondje om het hele pand moet lopen... vanaf de andere kant was een zeer makkelijke ingang...
Uiteindelijk besluit Willy om me hier hard te laten schrikken waardoor ik mijn camera en statief omzwiep in mijn schrikreactie, gelukkig geen schade...